Τρομάζω γιατί βλέπω τη βία να θεριεύει γύρω μας.Δε μας κάνει πια εντύπωση ένα μαχαίρωμα, περνάει στις μέσα σελίδες των εφημερίδων, σαν να είναι ένα ακόμα ζήτημα ρουτίνας, σαν να μην πρόκειται για παιδιά, δικά μας παιδιά, που συγκρούονται μέχρι θανάτου στο όνομα της ομάδας, του σχολείου, της γειτονιάς, της παρέας.Δικά μας παιδιά είναι, παιδιά της διπλανής πόρτας που πέρασαν από τα σχολεία μας και τα χάσαμε. Παιδιά χωρίς αξίες ίσως γιατί οι αξίες που προσπαθήσαμε να τους περάσουμε δεν τους αφορούσαν. Ίσως γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα τα ξέβρασε νωρίς, ίσως γιατί η βία, φυσική και συμβολική, που δέχτηκαν τα ίδια τα οδήγησε στην υιοθέτησή της προσωπικής επιβολής ως μόνης απάντησης στο αξιακό και το υπαρξιακό κενό. Ίσως γιατί όσα βλέπουν γύρω τους πείθουν ότι η βία είναι η φυσική απάντηση. Ίσως γιατί κουβαλούν πολύ θυμό που ζητά διέξοδο να ξεσπάσει…Δεν ηθικολογώ ούτε αναπολώ άλλες δήθεν αθώες εποχές… Και στη δική μου νεότητα η βία ήταν παρούσα. Στο παιχνίδι στην αλάνα, στον πετροπόλεμο, στο συνοικιακό γήπεδο, παντού. Όμως, δεν ήταν οργανωμένη, δεν ήταν μαζική και, το κυριότερο, είχε όριο. Σήμερα η βία των νέων και οργανωμένη είναι και μαζική και κυρίως χωρίς όριο. Και γι αυτό πρέπει και να μας προβληματίσει και να μας τρομάξει. Όσο υπάρχει καιρός. Αν υπάρχει…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου